Dlaczego postanowiliśmy zamienić mieszkanie w bloku na dom?

Już niejednokrotnie wspominałam, że dotychczas mieszkaliśmy z mężem w bloku. Trwało to zaledwie dwa lata, bo gdy tylko podczas budowy pojawiła się okazja sprzedaży mieszkania, skorzystaliśmy z niej, z przyczyn oczywistych, by mieć więcej funduszy na ukończenie domu.

Decyzja o budowie domu w mojej świadomości zrodziła się już lata temu (prawie dekadę!). Swoją pierwszą pracę podjęłam tuż po ukończeniu liceum, a każdą wypłatę odkładałam na konto. Kiedy mama pytała, dlaczego nie kupię sobie czegoś drogiego i modnego za te pieniądze, to zawsze jej mówiłam, że zbieram na dom. I tak faktycznie było, bo najpierw kilka miesięcy przed ślubem kupiliśmy z mężem (znaczy wtedy jeszcze narzeczonym) mieszkanie, a od roku urzeczywistnia się marzenie o własnym domu. Od roku, bo dzień przed końcem 2015 roku otrzymaliśmy na własność 4 egzemplarze projektu architektoniczno-budowlanego.

Zdecydowanie mi bardziej zależało na tym, by wybudować własny dom, ponieważ całe życie (no prawie z niewielkimi przerwami w czasie studiów i po ślubie) mieszkałam w domu jednorodzinnym i taki też chciałam mieć na własność. Dlatego jeszcze do dziś, gdy pojawią się jakieś trudności związane z budową, mąż często wypomina mi, że on nie nalegał na dom, bo jemu dobrze było w blokach. W sumie nic dziwnego, bo spędził w nich całe życie. Ale jeszcze będąc moim chłopakiem (co do którego nawet nie miałam bardziej skonkretyzowanych planów na przyszłość) nieustannie pokazywał mi projekty domów. Jak to kobieta nie upatrywałam w tym głębszego sensu, więc nie myślałam, że chce zostać architektem, tylko wybudować dom (!) i dlatego pokazuje mi te projekty.

Nasze mieszkanie w bloku samo w sobie nie było złe, choć nie inwestowaliśmy w nie zbyt wiele, jakby jakieś przeczucie nam mówiło, że jest ono tylko przejściowe. Nawet nie przypuszczaliśmy kupując je, że za rok kupimy działkę i zaczniemy już na poważnie szukać projektu domu. Nasze „M” w bloku miało 48m² i beznadziejny układ (zdaniem mojego męża). Był w nim salon z aneksem kuchennym, pokój, łazienka i przedpokój. Mieszkało się w nim dobrze, bo latem było chłodno (co docenił nabywca mieszkania), ale zimą też ciepło nie było ze względu na tragiczny stan termiczny budynku (ciekawe czy nabywca dalej jest tak zadowolony z tego chłodu w mieszkaniu?). Trzeba było troszkę nakłamać przy sprzedaży, ale nas także zapewniano, że mieszkanie jest ciepłe zimą, bo nie ma podzielników na kaloryferach i można grzać do woli. Niemniej, najważniejsze, że było ono własne i mogliśmy w nim mieszkać sami, żeby jako młode małżeństwo móc się dotrzeć.  

Co nam przeszkadzało? Sąsiedztwo! Ja wyniosłam z domu przekonanie, że jeśli gdzieś mieszkam, to dbam o porządek nie tylko w środku, ale też wokół mojego mieszkania (domu). Nasi sąsiedzi niestety byli wychowani w innej kulturze, o czym świadczyły porozrzucane papierki czy pety na korytarzu (nie wspominając o pozostałościach po grubszych libacjach urządzanych przez jednego typa spod ciemnej gwiazdy). Panie sprzątające niestety nie pełniły dyżuru 24 godziny na dobę, żeby utrzymać porządek. Nie pomagały także prośby administracji, żeby dbać o wspólne dobro i sprzątać po sobie. Nie bez powodu zresztą mój mąż, kilka dni po wprowadzeniu się, wchodząc do bloku i kłaniając się rozmawiającym kobietom usłyszał: Wreszcie kultura wróciła na to osiedle! No właśnie, kultura… trochę jej tam brakowało. 

Niedogodności naszego mieszkania w bloku tkwiły także w sąsiadach, z którymi dzieliliśmy wspólne ściany. O ile nad nami słychać było czasem jedynie tupot małych stóp, o tyle z prawa i lewa rozchodziły się głośniejsze dźwięki. Z jednaj strony mieszkała rodzina z dwójką nastolatków, w tym bardzo buntowniczym synem, który kłótnie czasem prowadził od świtu do nocy ze wszystkimi członkami rodziny. Poznaliśmy jego wszystkie problemy szkolne i zainteresowania (całodzienne słuchanie disco polo i granie w strzelanki – oczywiście na pełnej głośności komputera, a co, z rozmachem!). Reszta członków rodziny była bez zarzutu. Być może dlatego, że rodzice i starsza córka mieli już za sobą okres buntu i potrafili bardziej dostosować się do społeczeństwa ;)   

Z drugiej strony przez kilka pierwszych miesięcy mieszkała bardzo cicha rodzina, dlatego często kryliśmy się w salonie, gdy mieliśmy już dość wysłuchiwania kłótni na temat: Nie pójdę jutro do szkoły, bo koledzy nie chodzą i ich rodzice mają to w d…! Sielanka nie trwała długo, bo z nieznanych nam przyczyn w sąsiedztwie z drugiej strony nastąpiła wymiana lokatorów. No i zaczęły się awantury całodzienne, a czasem i całonocne. Było tak przez kilka miesięcy, aż właściciele mieszkania powrócili na stare śmieci, gdy budowa naszego domu trwała już w najlepsze. Wtedy też poznaliśmy sąsiada, którego mój mąż powitał: Jak to dobrze, że Państwo znów tu będą mieszkać, bo co tu się wyprawiało… Pan zaczął nas przepraszać zmieszany. Później „wyśledziliśmy”, że przez te kilka miesięcy mieszkała obok nas jego córka z rodziną. No to ładnie mu doniósł, dobrze że w zasadzie na odchodne.

Mnie nie podobała się także zbyt duża anonimowość, bo w sąsiedztwie, gdzie mieszkałam całe życie, wszyscy się znali. Nie musieli się lubić, ale zawsze było wiadomo, że w razie czego można iść po pomoc do sąsiada. Tego nie miałam mieszkając w bloku, bo jako nowi lokatorzy nie znaliśmy nikogo. W dodatku praktycznie wszędzie naokoło mieszkały starsze małżeństwa, w wieku naszych rodziców, a nawet starsze, więc ciężko było nawiązać znajomość. Wprawdzie tuż po wprowadzeniu się planowaliśmy zrobić obchód po najbliższych sąsiadach i przekupić ich słodkościami, ale plany ostatecznie upadły, bo nie było na to czasu.  

A Wy macie tak ciekawe wspomnienia z mieszkania w bloku?